„Prime Time” to film nie tylko o scenariuszach końca, związanych z gorączką milenijną, ale też o nieuchronnym powiązaniu mediów z przemocą.

"Jeszcze jest czas" to dobry debiut reżyserski Viggo Mortensena. Granie na nerwach — bohaterów i widzów — wychodzi koncertowo, prawdopodobnie dlatego, że jest to w dużej mierze film bardzo osobisty.

W udanym "Szarlatanie", którego światowa premiera odbyła się na Berlinale, Agnieszka Holland szuka klucza do zrozumienia tajemnicy czeskiego znachora. Po raz kolejny sięga po biografię idącego pod prąd idealisty. Zdaje się mówić, że w czasach niepełności i kryzysu wiary potrzebujemy przypowieści o cudotwórcach. Film jest czeskim reprezentantem do Oscara w kategorii międzynarodowej.

Już od pierwszych scen „Possessora" reżyser i scenarzysta Brandon Cronenberg pokazuje, że jest zdolny udźwignąć legendę swojego ojca, kultowego twórcy m.in. „Muchy",„Wschodnich obietnic" czy „Cosmopolis". Młody Cronenberg gwarantuje pełen emocji seans, niepodobny do innych filmów gatunkowych, które miały premierę w tym roku. Główna bohaterka jego „Possessora" Tasya Vos (Andrea Riseborough, która błysnęła w „Birdmanie" i w serialu „Zero, zero, zero") pracuje dla tajnej organizacji i na zlecenie klientów korporacji pozbywa się niewygodnych dla nich osób. Wykorzystuje do tego zaawansowaną technologię – przejmuje ciało i umysł obcej osoby, która wykona zabójcze zlecenie, a potem sama popełni samobójstwo. Gdy ofiara i pozorny morderca giną, Tasya wraca do swojego ciała. Tymczasem nowe zlecenie okazuje się wyzwaniem. Trafia na stawiającego opór Colina (Christopher Abbott, znany m.in. z serialu „Paragraf 22"). Mężczyzna odkrywa, że ktoś nim kontroluje, nie czuje się całkiem sobą, doświadcza rozdwojenia jaźni. Najbardziej fascynuje wiarygodność „Possessora". 

"Znikanie pani B" w reżyserii Anny Kazejak na podstawie opowiadania Olgi Tokarczuk otwiera antologię filmów krótkometrażowych „Erotica 2022". Główna bohaterka (Agata Buzek) żyje w rutynowym związku – mąż przestaje zauważać jej potrzeby, a rzeczywistość wokół coraz silniej oddziela to, co jest typowo kobiece i męskie.

Kolejne nowele stworzone w wyniku zgrania się pięciu polskich reżyserek (oprócz Anny Kazejak są to: Anna Jadowska, Kasia Adamik, Jagoda Szelc i Olga Chajdas) składają się na portrety kobiet, dla których seks staje się obowiązkiem, a emocje podlegają represji. Pierwsze dzieło Anny Kazejak oraz ostatnia część pt. „Nocna zmiana" Olgi Chajdas są najlepsze w tym filmie – oryginalnym, szkatułkowym, ale też niepozbawionym wad filmie.

Katarzyna Wielka po krótkiej przerwie wraca na ekran. Tym razem w komediowym serialu, który podbije serca miłośników niekonwencjonalnych ekranizacji historycznych.

Gdy kilka miesięcy temu stacja HBO emitowała „Katarzynę Wielką" z Helen Mirren w roli tytułowej, pisałem: „To biograficzny serial zrealizowany w muzealnym stylu". Drętwa fabuła i sztuczna scenografia zniechęcały do śledzenia losów słynnej carycy. Ale najnowsza, satyryczna „Wielka" działa na widza zupełnie inaczej. Intrygujący jest już punkt wyjścia – podtytuł brzmiący: „Historia tylko momentami prawdziwa". Nie znajdziemy bowiem w „Wielkiej" wiedzy podręcznikowej, tylko niektóre fakty zostały wykorzystane. Bo przede wszystkim jest to fikcyjna opowieść o młodej dziewczynie przybywającej do Rosji po to, by wejść w zaaranżowane małżeństwo z carem Piotrem III. On jednak występuje tu jako syn Piotra Wielkiego, a nie jego wnuk.

To, co wynosi „Watahę" ponad inne polskie seriale, to nie tylko plenery dzikich Bieszczad, ale też nagromadzenie niewygodnych tematów, których produkcja HBO nie boi się poruszać.

W trzecim sezonie, wyreżyserowanym przez Kasię Adamik i Olgę Chajdas, powracamy w niedostępne góry na granicy Polski i Ukrainy. Po raz kolejny dostajemy sześcioodcinkową opowieść o strażnikach granicznych i prokurator Idze Dobosz (Aleksandra Popławska). Obawiających się powtórki z rozrywki zapewniam, że trzecia seria pozytywnie zaskakuje i emanuje nową energią.

Kinomani pamiętają charakterystyczną wojskową kurtkę M65 Travisa Bickle'a z „Taksówkarza" czy czerwony nylonowy skafander Jima Starka z „Buntownika bez powodu". Stały się kultowymi elementami garderoby ikon filmowych. Reżyser filmu „Deerskin" Quentin Dupieux ubrał Jeana Dujardina (obecnie w kinach występuje również w roli pułkownika Georges'a Picquarta w „Oficerze i szpiegu" Romana Polańskiego) w zamszową kowbojską kurtkę z frędzlami.

Zaczyna się tak: pewnego dnia bohater filmu kończy z dotychczasowym życiem, żoną i sztruksową marynarką. Nowa „skóra" i kamera w ręku pozwalają mu być filmowcem amatorem. Udając reżysera, przyciąga właścicieli innych kurtek, które stają się jego ofiarami. Spotkana przypadkowo młoda barmanka, a zarazem pasjonatka montażu filmowego, Denise zostaje jego bratnią duszą.

Dwa lata temu oglądaliśmy w kinach fabularny „Azyl" z hollywoodzką gwiazdą Jessicą Chastain w roli Antoniny Żabińskiej – Polki ratującej Żydów w czasie II wojny światowej. W „O zwierzętach i ludziach" Łukasz Czajka wraca do tematu w dokumentalnej formie. Bohaterka filmu głosem Marii Pakulnis przeprowadza nas przez niesamowitą wojenną opowieść, w której intryguje obecność istot czworonożnych i skrzydlatych.

Przed wojną pisarka Antonina wraz z mężem, doktorantem Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego Janem, kierowała warszawskim zoo. W 1939 r. Niemcy zamienili jeden z najpiękniejszych ogrodów w Europie w hodowlę świń. Jednocześnie Żabińscy w swoim domu i klatkach po zwierzętach dali schronienie setkom Żydów. Uciekinierzy z getta przebywali głównie w piwnicy ich siedliska. Dostawali pseudonimy wiewiórek, bażantów i innych braci mniejszych. Sygnał pianina informował, że muszą uciekać przed zbliżającymi się niemieckimi oficerami. Ludzie żyli w ciągłym strachu i zamknięciu, jednak paradoksalnie niewola w zoo była dla nich wybawieniem.